Goed nieuws! Axel is weer thuis! Yeah!
Wat een week zeg. Tweede pinksterdag werd in het WKZ dus geconstateerd dat de virale
luchtweginfectie een bronchitis was geworden en de rauwe keel van het hoesten, een beginnende
bacteriële keelontsteking was. In combinatie met de hoge koorts, afwezigheid en stoppen met
drinken werd Axel opgenomen.
Na aankomst op de afdeling Kikker werd gelijk een neussonde ingebracht. Dat was niet zo leuk. Zo
ziek als hij was, zo kwaad werd Axel er van. Eerst het ene neusgat proberen en toen het slangetje
zijn luchtpijp inging, het andere neusgat proberen.
Om met zo iets te assisteren is evenmin leuk. Eentje hield Axel op schoot en de ander hield zijn
hoofd en armen vast zodat de verpleegster die sonde kon inbrengen. Daarna is gelijk voeding en medicatie gegeven, want dat was hard nodig. Ook ging hij aan de monitor om hem in de gaten te houden.
Hoewel ouders naar huis gaan of in het Ronald Mc Donaldhuis overnachten, besloten wij om bij hem te blijven. Axel was niet lekker, erg onrustig en had dus extra aandacht nodig om hem comfortabel te houden.
Dinsdag bleek al wel dat de antibiotica zijn werk deed. Er was een beetje contact. Echt lekker ging het nog
niet. Axel moest meer hoesten. Hij kreeg voeding via de sonde volgens voorschrift, maar werd er misselijk
van, begon te hoesten en daarvan weer over te geven. Daarbij kreeg hij nog eens diarree. Het was niet
duidelijk of dat laatste kwam van het virus of de antibiotica.
Met Axel zijn mindere rompspanning (makkelijker verslikken) is hoesten en overgeven geen situatie waarin
je besluit om hem in de nacht aan de verpleging toe te vertrouwen. Die hebben immers meer kinderen en
moeten, maar net langs lopen als Axel het moeilijk heeft.
Donderdagmorgen hebben we aangegeven dat we het konden voorstellen dat Axel een verplichte
hoeveelheid voeding via de sonde kreeg, maar dat er niemand is die graag eet bij een
buikgriep/misselijkheid. Vandaar dat we besloten daarmee te stoppen. Axel kon wel weer zelf aangeven
wanneer hij wilde eten en zou dan de fles weer krijgen. Dus zelf ook bepalen hoeveel hij aankon en zo zijn
grens aangeven; daarmee zou hij het herstel van zijn maag zelf beïnvloeden. Het vochttekort werd dan s'
nachts aangevuld met ORS, dus dat was het comfort om uitdroging te voorkomen.
Vanaf donderdagavond voelt hij zich beter en werd hoesten niet automatisch meer gevolgd door kokhalzen/overgeven. Het leek erop dat hij de stijgende lijn te pakken had.
Maar zaterdag namen de hoestbuien ineens in heftigheid toe, hierdoor werd nagedacht over het verlengen van de antibioticakuur. Axel was ook niet fit, reageerde weer veel minder op ons. De hoestbuien bleken uiteindelijk bij de luchtweginfectie te horen en de antibiotica zou daar niks aan kunnen doen. Vandaar dat er toen toch besloten is om volgens het plan met de antibioticakuur te stoppen. Gelukkig maar, want zaterdag bleek slechts een terugslag.
Gisteren pakte Axel de draad weer op, is lekker gaan drinken en was weer de oude. Kortom, lachen, knuffelen, spelen.
Afgelopen nacht was er om zeker te zijn van de stijgende lijn in zelf eten/drinken. Hij heeft het goed gedaan vannacht en vanochtend was ook de diarree weg. Zo konden we tussen de middag (05-06-2012) naar huis.
Hij is vanmiddag in bad geweest en heeft heel intens genoten. Oh wat had hij dat gemist..dat liet hij heel goed
blijken.
We hebben net weer met zijn 4-en thuis gegeten. Gaan straks weer met zijn 4-en boven slapen, iedereen in zijn
eigen bed. Het lijkt weer allemaal normaal......
Maar als een ding is gebleken deze week, dan is het dat we dansen op een vulkaan. Hoe goed je de dingen ook
regelt, je weet niet wanneer er iets gebeurd en je bent er nooit klaar voor. Blij zijn we dat Axel weer thuis is en
opgelucht ook... Hopelijk blijft dat een hele lange tijd zo. Dat geeft dan gelegenheid om nieuwe onderwerpen
(Axel's gewicht, goede voeding) op de agenda te zetten bij de diëtiste/metabole arts. Natuurlijk ook samen
bekijken hoe het de volgende keer beter kan voor Sacha, voor werk, voor onszelf. Maar zeker gelukkig zijn, met
wat er wel is.
